Berenika i Tytus

Berenika (ur. ok. 27 r., zmarła w 79 r.) była uznawana w owych czasach za sprytną, przebiegła i inteligentną kobietę. Kobietę, która swoim czarem i temperamentem uwiodła o 12 lat młodszego od siebie boskiego Tytusa ( ur. w 39, zmarł w 81 r.). A jaka naprawdę była ta intrygująca kobieta? I czy w wieku 40 lat można spotkać prawdziwą miłość? Sami oceńcie.

Ta surowo oceniana przez ludzi kobieta, była księżniczką żydowską, córką króla Heroda Agrypy I i prawnuczką Heroda Wielkiego. Jednak czy urodzona w rodzinie królewskiej zaznała spokojnego dzieciństwa? Otóż, kiedy była jeszcze dzieckiem ( niektóre źródła podają wiek 11 lat, inne 13), została wydana za mąż za Marka Juliusza Aleksandra, ale wkrótce po ślubie owdowiała. Czy to mogło odbić się na jej psychice? Najprawdopodobniej tak, bo co o obowiązkach małżeńskich może wiedzieć 13 latka. Jak też przypuszczam jej mąż musiał być o wiele lat starszy. Berenice nie udało się nacieszyć „wolnością”, gdyż została po raz kolejny wydana za mąż za swego stryja (!!!) Heroda. Urodziła mu dwóch synów Berenikianusa i Hirkana. Koło 48 r. znowu została wdową i zamieszkała ze swoim bratem królem Agryppą II. Wśród mieszkańców Judei zaczęła krążyć plotka, że Berenika współżyje ze swoim bratem. By uciszyć lud, po raz kolejny księżniczka żydowska wychodzi za mąż. Tym razem za króla Polemona, władcy Cylicji w Azji Mniejszej. Nowy wybraniec zafascynowany swoją żoną, zmienia dla niej religie i każe się obrzezać. Małżeństwo to jednak nie trwa długo. Ponoć Polemon, nie umiał sprostać oczekiwaniom temperamentnej żony, która zaczęła szukać spełnienia poza małżeńskim łożem. Są to tylko domysły, ale faktem jest, że uciekła ona od męża i powróciła do brata, nie przejmując się krążącymi plotkami. Po tych wszystkich przejściach udało jej się w końcu poznać smak miłości. Miała 40 lat, kiedy poznała o 12 lat młodszego Tytusa. 

Tytus, był synem cesarza Wespazjana i cesarzem rzymskim od 24 IV 79 r. Według Historyków był bardzo dobrym i wyrozumiałym władcą: Amor et deliciae Genesis humani (łac.) – umiłowanie i słodycz rodzaju ludzkiego. Do tej pory jest znane powiedzenie Tytusa: Diem perdidi (łac.) – Zmarnowałem dzień. Wymawiał je,  kiedy w danym dniu nie spełnił żadnego dobrego uczynku. Na jego część wybudowano (zachowany do dziś) łuk triumfalny (71 r.) oraz to jemu Rzym zawdzięcza ukończenie prac przy wznoszeniu Koloseum oraz wybudowanie term. Po śmierci został zaliczony w poczet bogów. Tytus był dość uzdolniony: znał grekę i łacinę, pisał wiersze, grał na kitarze (instrument muzyczny używany przez starożytnych Greków, stanowiła odmianę liry[i])  i pięknie śpiewał. W wieku 18 lat wstąpił do legionów nadreńskich, gdzie od razu został trybunem z racji urodzenia. Jednak młody, silny mężczyzna udowodnił, że ten tytuł mu się należy, nie tylko ze względu na pochodzenie. Był dobrym dowódcą. Po skończeniu służby wojskowej wrócił do Rzymu by podjąć studia prawnicze. W związek małżeński wstąpił dwukrotnie. Pierwsza żona (Arrecina Tertulla) zmarła nie długo po ślubie. Z drugą żoną (Marcia Furnilla) miał córkę Julie Titi. Ich małżeństwo nie przetrwało ze względów politycznych. Rozwiedli się. Podczas powstania żydowskiego Tytus wraz ze swoim ojcem Wespazjanem, wyruszył do Palestyny by je stłumić.

MIŁOŚĆ

Wtedy to Tytus (68 r.) poznał śliczną księżniczkę żydowską Berenikę. Brat księżniczki wraz z nią sprzyjał Rzymianom, ale nigdy nie brał czynnego udziału w walkach przeciwko swoim bracią.  Berenika od razu oczarowała młodego Tytusa swoją dojrzałą urodą i temperamentem, a on jej zawrócił w głowie swoją młodością, męstwem i wykształceniem. Mimo, że Berenika nie powinna zadawać się z obcokrajowcem (żydówki miały to zabronione), nic sobie z tego nie robiła i spędzała długie godziny na spacerach z Tytusem. Zakochani spędzili ze sobą w Palestynie 6 miesięcy. Wojna żydowska zakończyła się w 70 r. zburzeniem i zdobyciem Jerozolimy. Tron po śmierci Nerona, przejął Galba, a Tytusowi pozostało powrócenie do Rzymu. Wraz z Agrypa II (bratem Bereniki) wyruszył w drogę. Jednak musiał zawrócić bo nowy władca Galba został zamordowany. Szczęście w nieszczęściu, bo tym o to sposobem Tytus mógł wrócić do swojej ukochanej Bereniki. Ich radość, przerwało powołanie na cesarza Wespazjana. Syn musiał wrócić z ojcem do Rzymu. Ich rozłąka trwała 4 lata. W ciągu tych 4 lat pisali do siebie listy pełne miłości i tęsknoty. Berenika tak zawróciła w głowie młodemu Tytusowi, że w 75 r. udało mu się ją sprowadzić do Rzymu. Po mieście rozeszła się wieść, że Tytus obiecał swojej ukochanej małżeństwo. Na początku Berenika została w Rzymie przyjęta dość ciepło i z honorami. Dostała całe skrzydło w cesarskim domu na Palatynie. Dzięki czemu mogła bez przeszkód widywać się z Tytusem, czy to w dzień czy w nocy. Berenika nie odstępowała na krok swojego ukochanego. Zaczęto plotkować, że już się zachowuje jak jego żona, co nie spodobało się dworowi, ani też prostemu ludowi. Rozpoczęto knuć przeciwko niej intrygi. Cesarzowi Wespazjanowi też nie spodobała się wybranka-żydówka jego syna. Najprawdopodobniej on i dwór zmusili Tytusa do odesłanie Bereniki. Jednak czyż prawdziwa miłość nie jest cierpliwa? Nie pokona wszystkich przeszkód? Przetrzymali i tą rozłąkę. Kiedy cesarz Wespazjan zmarł, a władzę przejął boski Tytus, Berenika znowu zagościła na dworze. Jednak lud był bardzo z tego nie zadowolony, a Tytus był teraz władcą i nie mógł pozwolić sobie na skandale. Mimo chęci i robienia wszystkiego by Berenikę przy sobie zatrzymać, opór Rzymian był tak silny, że cesarz zrezygnował i odesłał ją znowu. W końcu wola poddanych była najważniejsza, a oni nie wyobrażali sobie by żydówka mogła zostać żoną cesarza. Po odesłaniu ukochanej, rozpaczał mocno, ale odpowiedzialność za swój lud i strach przed obywatelami był większy, niż jego miłość do niej. Co działo się po powrocie Bereniki do Judei nie wiadomo. Za to Tytus zasłynął jako dobry i mądry władca.

Ten związek został uwieczniony w wielu utworach literackich i sztuce. Pisali o nich J.B. Racine Berenice (1670), P. S. Coreille Tytus i Berenika (1670).

Historię Bereniki i Tytusa można znaleźć w książce Aleksandra Krawczuka „ Tytus i Berenika”

Wspomina o nich także Wiesław Zalewski w „Różnych Obliczach Miłośći”

---

[i] http://pl.wikipedia.org/wiki/Kitara